Onderzoek: ‘chips net zo verslavend als harddrugs’

Op een of andere manier werken onze hersenen zo dat wanneer we een zak chips opentrekken, deze ook helemaal  leeg gaat. Je neemt jezelf voor om één handje te nemen, maar vervolgens gaat je arm op automatische piloot steeds de zak chips weer in.

Nu blijkt uit een recent onderzoek dat dit niet aan onze ruggengraat van slagroom ligt, maar dat chips dus ook écht verslavend kan zijn.

Chipsverslaving

Volgens neuroloog Dr. Tony Goldstone is chipverslaving zeker een dingetje en is het ook nog eens heel lastig om vanaf te komen. In zijn onderzoek vergeleek hij de hersenen van ‘snackers’ en drugsverslaafden en kwam tot een verbazende conclusie.

Het bleek dat er verassend veel overeenkomsten waren tussen de hersenactiviteit van beide groepen. De proefpersonen kregen foto’s van chips en snacks te zien terwijl hun hersenen werden gescand. De hersenactiviteit kwam overeen met de hersenactiviteit van verslaafde toen zij een foto van drugs of alcohol werden getoond.

Nuance

Kun je spreken van een ‘verslaving’ aan chips, zoals je ook spreekt van een verslaving aan cocaïne of heroïne? Chips en drugs beïnvloeden dezelfde hersengebieden, maar de mate waarin en de manier waarop zijn niet vergelijkbaar. Hoeveel ze ook consumeren: chips-eters voldoen niet aan de wetenschappelijke criteria voor verslaving.

In de DSM-5, het wereldwijde handboek voor de psychiatrie, wordt verslaving vastgesteld aan de hand van elf criteria. Een van die criteria is het optreden van onthoudingsverschijnselen, die minder hevig worden door meer van de stof te gebruiken. Een ander criterium is dat personen door het gebruik tekortschieten op het werk, school of thuis, en sociale activiteiten opgeven. Bij chips is hiervan geen sprake. Althans, ik heb nog nooit gehoord dat iemand heeft moeten afkicken van Wokkels of dat zijn/haar Pringles-gebruik helemaal uit de klauwen liep.

Voorgeprogrammeerd

Uit een onderzoek van Marion Hetherington, Professor Biopsychology aan de universiteit van Leeds, blijkt dan weer dat we geprogrammeerd zijn om een zak chips helemaal leeg te eten, ongeacht het hongergevoel. En dan vooral als we tegelijk iets anders doen, zoals lekker onderuitgezakt een serie kijken. Hetherington raadt aan een portie chips in een kommetje te doen en de zak te verbergen. Maar dat is voor veel makkelijker gezegd dan gedaan.