STRAF_WERK Festival 2023 voldeed aan alle verwachtingen, and then some

Na weken ernaar uit hebben gekeken, was het afgelopen zaterdag dan EIN-DE-LIJK zo ver. STRAF_WERK Festival stond op de planning en zoals je misschien wel weet, is dit één van de redactie’s favoriete feestjes op de Nederlandse festivalweides. Met een line-up die altijd on-point is, waar altijd een heerlijke sfeer hangt én ze het op één of andere manier altijd lukt om stralend weer te hebben. *Klopt af op hout*

Deze editie was geen uitzondering, dus met een een enorme drang om te dansen, reisde ik en twee stagiaires af naar het Havenpark in Amsterdam om onze schoenzolen er eens flink van langs te geven.

Na een treinrit van ‘s-Hertogenbosch naar Amsterdam Sloterdijk en een Uber naar het Havenpark, arriveerde we rond 16:30 op het festivalterrein. Na ongeveer een kwartiertje in de rij te hebben gestaan, wat absoluut geen straf was met al die prachtige mensen, dropte we onze spullen in de kluisjes en konden we onbelemmerd op onderzoek uit. De indeling was dit jaar nét iets anders dan vorig jaar, maar net zo overzichtelijk. STRAF_WERK Festival was trouwens ook dit jaar weer volledig cashless, wat écht heel chill is en de sores van een rij bij een muntenkraam volledig wegneemt.

STRAF_WERK Festival 2023

Met 6 verschillende stages (Dimension, Parallel, The Hideout, The Getaway, Odyssey & Lipton Club) was er dit jaar weer genoeg te zien en vooral te horen. Maar omdat we ons anno 2023 nog steeds niet in tweeën kunnen splitsen, moesten er toch echt keuzes gemaakt worden. De eerste was niet zo moeilijk, want wanneer Fisher ergens op een line-up staat, moet je daar natuurlijk een kijkje gaan nemen. Een ideaal begin om de spieren en gewrichten op te warmen voor een avond dansen, dus dat was precies wat we deden. Voordat we het wisten zat één van onze stagiaires op de nek van een brede guy uit Schotland met ontbloot bovenlichaam, los te gaan op de bangers van de goedlachse DJ uit Australië. Een aardig begin dacht ik zo.

Na zijn laatste plaat wilden we graag naar Camelphat, die precies daarna bij Parallel achter de decks kropen. Perfecte timing zal ik maar zeggen. En mozeskriebels, wat wist dit energieke duo uit Engeland het dansende publiek perfect aan te voelen met een heerlijke set bij zonsondergang.

Beukend einde

Terwijl de laatste zonnestralen plaatsmaakte voor de vallende duisternis, wilden we nog twee uurtjes maximaal gas gaan geven. En voor ons was daar maar één plek voor: The Hideout. Deze stage was helemaal achter op het terrein te vinden in een tent. Terwijl we erheen liepen hoorden we de laatste deuntjes van Paula Temple’s set, die vervolgens plaats ging maken voor niemand minder dan de Berlin-based Klangkuenstler.

And let me tell you, deze DJ weet van aanpakken en het was snel duidelijk dat hij er geen gras over liet groeien. Met zijn op 90’s en early 2000’s influenced techno wist hij de goed gevulde tent als een soort leger twee uur lang non-stop uit hun plaat te laten gaan. Ik heb letterlijk op moment van schrijven (drie dagen later) nog steeds spierpijn in mijn benen, en daar was onze Duitse vriend voor verantwoordelijk.

Maar aan al het moois komt een eind, dus ook aan deze dag. Na het festivalterrein te hebben verlaten restte ons nog maar één taak, en dat was proberen richting ‘s-Hertogenbosch te komen voordat de laatste trein vertrok. Uiteraard lukte ons het niet om de aansluiting in Utrecht te halen, dus zat er niks anders op om een taxi te nemen naar huis.

Maar ach, als je zo’n onvergetelijke dag hebt gehad, kon dit de pret zeker niet meer drukken. Wij zijn er volgend jaar zeker weer bij!