SWF 2022 was oud en vertrouwd gas geven

De dag waar we al ruim 2 jaar op hebben moeten wachten was dan EIN-DE-LIJK daar. SWF 2022 stond al maandenlang met kneiterdikke viltstift in onze agenda en dat had natuurlijk een reden. In 2019 hebben we hem helaas aan ons voorbij moeten laten gaan, vervolgens kwam de corona shitshow, maar over de 2018-editie kan ik een boek over schrijven. In a good way.

Wrapped and strapped pakte ik en drie stagiaires (want perks of the job) de trein vanuit ‘s-Hertogenbosch naar Amsterdam Sloterdijk om maximaal te flaneren in het zonovergoten Havenpark Amsterdam. Na een korte overstap op Utrecht Centraal werd het ineens wel heel druk in de trein met mensen die eruitzagen alsof ze het zelfde plan hadden als ons: flaneren als nooit tevoren.

Vooral door het feit dat er een groep guys achter ons kwamen zitten met een grote boodschappen tas vol met sterke drank en één fles cola om het enigszins kleur te geven. Toen we aan de praat raakte met deze mannen bleken zijn ook naar Amsterdam Sloterdijk te moeten, maar niet voor SWF. Nee, deze heren waren onder weg naar Latin Village in Spaarnwoude. En óf ze gretig waren! Deze heren kregen het namelijk voor elkaar om 2 flessen Bacardi, 1 fles whiskey en een ondefinieerbaar goedje, in waar normaal gesproken vruchtensap zit, in hun dorstige giechels te laten verdwijnen. En dat in een treinrit van 36 minuten. Chapeau, heren!

Anyways, aangekomen op een druk Amsterdam Sloterdijk begaven wij ons naar de pendelbussen die een kleine 5 minuten lopen waren. Rijendik prachtige mensen stonden te wachten om naar of Latin Village of SWF gebracht te worden. Hongerig om te dansen en niet om in de rij te wachten, besloten we na een kort overleg een Uber te pakken die ons in no-time naar het Havenpark bracht. Shout out naar onze chauffeur Selim, dik verdiende 5-sterren, maatje!

SWF 2022

Lopend richting de ingang van het festivalterrein werd het als snel duidelijk dat STRAF_WERK er geen doekjes omheen zou winden. Met een line-up waar je U tegen zegt kon het niet anders dan dat het een dag voor in de boeken zou worden. Eenmaal door de poorten, wat trouwens enorm vlot ging, flikkerden we alles wat ons zou belemmeren om te dansen in een kluisje en trokken we een sprintje naar de dichtstbijzijnde bar voor een ijskoud biertje. Héél chill trouwens dat je niet eerst in de rij hoeft te staan om munten te halen, maar gewoon bij elke bar je bestelling kon pinnen. Dat scheelt dans- én drinktijd.

Met een drankje in de hand, zonnebril op onze snoet en vissershoedjes op onze bolletjes, waren we klaar om ons onder te dompelen in alles wat SWF 2022 te bieden heeft. En met 6 stages (Rotation, Parallel, The Hideout, The Getaway, Octa en Bret) was dit eigenlijk meer wat we konden handlen, maar we gingen ons uiterste best doen. We begonnen bij Parallel, waar we de Club set van Bob Moses, een elektronisch duo uit Canada, mochten aanschouwen. Met een bijzondere combi van beats en zang, was dit een mooi begin van de dag, maar we waren op zoek naar iets harders. Nou, dat vonden we hoor.

Dames en heren, mocht je ‘m nog niet kennen, wat is Mall Grab een enorme EINDBAAS! Deze guy wist The Hideout anderhalf uur lang he-le-maal te slopen met alléén maar bangers. Waar hij de energie vandaan haalde is mij een raadsel, maar wij moesten even een korte break inlassen, anders zouden onze schoenzolen het einde van de dag oprecht niet gaan halen.

Na een korte pauze bij de chill area aan het water, waren we weer klaar om met twee gestrekte benen het festivalgeweld op te zoeken. En als je naar STRAF_WERK  gaat, kun je natuurlijk niet om Luuk van Dijk heen. So Octa stage it was! Deze stage was Powered bij Heineken Silver en stond in een soort kuil. Nee, niet een soort kuil. Gewoon een kuil. En met inmiddels aardig wat alcohol in ons bloed, was het nog best een opgave om niet head first de dansende menigte in te vallen. Maar ook hier slaagde we gelukkig in.

Nadat Luuk van Dijk z’n laatste track had gespeeld, maakte we nog een korte stop bij Rotation. Geen idee wie er achter de decks stonden, maar wat we wél wisten, was dat de Italiaanse rouwdouwer Sam Paganini bij The Hideout gas stond te geven. En kwam het even goed uit dat dat precies is wat wij ook wilde doen: gas geven.

The Hideout

Vanaf een afstandje was het al vrij duidelijk dat het lit was in The Hideout. Onze Italiaanse kale technobaas liet de tent letterlijk op z’n grondvesten trillen. En met de laatste zonnestralen van de dag, waarvan het leek alsof ze onze gezichten wilde strelen (maar dat had misschien een andere reden), dansten we alsof ons leven er vanaf hing.

Toen de zon dan toch echt onder ging, begonnen sommige mensen te huilen, omdat ze toch wel erg blij waren met deze grote vuurbal. Waar natuurlijk iets van te zeggen is, aangezien de zon het belangrijkste hemellichaam in ons zonnestelsel is. Sorry, ik dwaal af.

Met de vallende duisternis besloot opmerkelijk tóch het gros van de mensen ineens zijn of haar zonnebril op te doen. Want dat hoort er nu eenmaal bij heb ik me laten vertellen. En wij deden uiteraard netjes mee. Tegen het einde van Sam Paganini’s set merkte we dat we minder dansruimte kregen en het steeds drukker werd in de tent. En dat had natuurlijk een reden, wij waren namelijk niet de enige die techno legende Marcel Dettmann de avond wilde zien afsluiten.

En mozeskriebels, wat deed deze man dat op een epische manier. Hij kreeg het voor elkaar om het al gruwelijk lekker gaande publiek naar een andere planeet te brengen. En wij leken in de cockpit te zitten. Mijn motoriek was inmiddels ver te zoeken, maar ik perste het laatste beetje uit met alles wat ik had. En dat bleek best nog wel wat te zijn kan ik je vertellen. Met als gevolg dat ik uit alle poriën van mijn lichaam aan het zweten was, maar weet je, wat kon mij het boeien. Ik kende op deze planeet toch niemand. Mijn oververhitte lichaam werd opgemerkt door een vriendelijke jonge man met ontbloot bovenlijf, die op een héél pakje kauwgom tegelijk leek te kauwen. De beste man bood aan om met zijn handwaaier even onder mijn shirt te waaien ter afkoeling. Nou, lieve mensen. Dan weet je pas écht dat je leeft.

Helaas konden wij niet blijven tot de closing van Marcel Dettmann. Want ja, wij moesten nog terug naar aarde zien te komen. Maar na een korte rit in de pendelbus en een treinreis die ik liever vergeet, kwamen we op Aarde-Centraal en werd ik de volgende dag wakker met maar één gedachte: “Holy f*ck, het was lang geleden dat ik zo’n leuke dag heb gehad.”

SWF, van ons kom je niet meer af!