A Tinder Adventure: Ik swipete iedereen naar rechts

Het is een eeuwige strijd met mijn duim, het constant swipen naar links. Ik voel mijn spieren langzaam aftakelen, kramp ontstaat en ik vrees voor amputatie. Maar als ik op Tinder zit kan ik niet stoppen, ik moet en zal iedereen iedereen voor een nanoseconde bekijken, om hem vervolgens een harde afwijzing te geven. Wat moet ik anders in deze crisis?  Maar toch vroeg ik me af wat er zou gebeuren als ik eens wat vaker naar rechts zou swipen. Als ik het aan zou durven om mijn duim te verrassen, om het avontuur aan te gaan. Ik hoor vaak dat ik te kieskeurig ben, dus tijd om daar eens een keer verandering in te brengen. Met die gedachte nam ik het risico en swipete ik op Tinder een (voor mij) onaantrekkelijke knaap of twintig naar rechts. Dit was het resultaat.

Waarom Tinder eigenlijk maar een vreemde app is

Fase 1: De match

Na een aantal vegen over mijn scherm naar rechts, begonnen ze te komen. De pop-up meldingen: ‘It’s a Match! Jij en Peter vinden elkaar leuk.’ Meteen voelde ik twijfel door mijn aderen stromen: vind ik Peter wel leuk? En vind ik Peter’s paard op zijn profielfoto wel leuk? Betekent dit dat Peter een kindje in mij gaat stoppen, dat Peter de man van mijn dromen gaat zijn? Vreemde fantasieën over de blanke jongen op het paard die Peter heette gingen door mijn hoofd. Peter en ik in de paardenstal. Peter en ik op de veranda terwijl we 85 zijn. Peter en ik lachend in de supermarkt om een misvormde tomaat.

Ik had de smaak te pakken. Rechts werd mijn favoriete richting. Maurice met de grote kooikarper in zijn armen, Giovanni met zijn Louis Vuitton nektas en Arnold met een meisje, op een foto die er véél te intiem uitzag voor een Tinder profiel. David met zijn tepelpiercings. Luigi in de sportschool. Geert met een pint bier die hij op zijn hoofd balanceerde: geen redenen meer voor links. Let’s get these matches going.

Fase 2: Het gesprek

Waar de matches ontstonden, ontstonden gesprekken. En niet zomaar gesprekken. Complimentjes waar ik niet over had durven dromen. “Mooie ogen heb je”, en “Prachtige lach jongedame”. Fronsend staarde ik naar mijn scherm. Wát een ego boost, hoe heb ik al deze jaren zonder door het leven kunnen gaan? Mannen leken een stuk meer initiatief te tonen wanneer het via een beeldschermpje gebeurde. Ik besloot een jongeman genaamd Daan een compliment terug te geven. “Stoere brommer, Daan!”  Het complimentje viel in goede aard, een connectie werd gemaakt tussen mij en de 27-jarige Daan. Mijn leven werd een stuk interessanter door deze gesprekken. Mijn wc-sessies bestonden niet meer alleen uit swipen, maar ook uit daadwerkelijk communiceren. Ik wist alleen nog niet zo goed wat ik aan moest met deze nieuw-gevonden hobby.

Fase 3: “Heb je insta?”

Maar mijn gesprekken met Daan, August en Björn waren niet genoeg. Meer matches, meer beter. Ik schrok ervan met hoeveel jongens ik eigenlijk matchte nu ik het naar links swipen uit mijn leven gebannen had. Ik hield er daarnaast een aantal interessante gesprekken op na. Mijn leven leek een constant sollicitatiegesprek, de vragen stroomde binnen. “Wat zijn je hobby’s?” “Wat voor studie doe je?” “Rook je?” “Samen Netflixen?” “Zal ik jou eens even lekker verwennen,  meisje?” “Stuur eens wat meer foto’s van jezelf?” “Mag ik je insta?” “Hou je van seks?” Geen vraag leek deze mannen te gek. Als de positief ingestelde avonturier die ik was besloot ik deze gulzige zoogdieren toch een eerlijke kans te geven. Misschien zou er, nadat ik Marcus vertelde dat ik hem niet wilde aftrekken, alsnog een interessant gesprek op gang komen. Wist ik veel.

Fase 4: Ontkenning

Het leek helaas niet te baten dat ik simultaan dertig gesprekken voerde. De gesprekken leken allemaal op hetzelfde uit te draaien: ik moest met ze afspreken, en dat moest snel. Gebeurde dat niet, dan liep het gesprek dood. Het leek ze niet uit te maken dat ze me precies 1 uur kende. Van social distancing hadden ze geloof ik ook nog nooit gehoord en elkaar leren kennen voor we gingen ‘Netflix & Chillen’ leek ze niet erg relevant. Zodra ze wisten dat ‘alles goed?’ met me ging, kwam vaak al de vraag wanneer ik langs zou willen komen. De sulletjes. Er waren natuurlijk uitzonderingen op deze regel: zo hadden ik soms eerst een gesprek over favoriete vakantiebestemmingen of alledaagse bezigheden. Er kwamen een aantal leuke openingszinnetjes, ik was aan het chatten met jongens die me daadwerkelijk lieten lachen en had zelfs gesprekken over serieuzere zaken. Maar uiteindelijk moest en zou de hamvraag komen. Redelijk logisch ook wel, je zit niet op die app om uren over jezelf te praten. Maar om na een gesprek van tien zinnen af te spreken met Erik en zijn stoute opmerkingen? Ik had er zo mijn vragen bij.

Fase 5: De afsluiting

Ondanks mijn goede, positieve inzet, werd ik gedwongen om een beslissing te nemen. Het is geen strak plan om iedereen naar rechts te swipen op Tinder. Ja, je krijgt interessante gesprekken. En ja, veel complimentjes. Het leven op Tinder kan enorm amuserend zijn. Niks leuker dan tijdens een saai avondje op de bank een beetje naar mensen op geforceerde foto’s te staren en ze te beoordelen. Maar al die mensen die hun grote liefde ontmoeten op Tinder, het is mij een raadsel hoe dat dan werkt. Want wanneer het puntje bij paaltje aankomt, is het eigenlijk gewoon een enorm oppervlakkig fenomeen. Ik krijg gewoon de kriebels van het woord ‘Tinderdate’. Dan zit je daar met iemand die je via een of andere sketchy, maar toch populaire app hebt ontmoet. Waar heb je het dan over? Leuke bruine trui heb je aan? Wat zijn je hobby’s? Boeit me toch allemaal niet. Nee, doe mij maar gewoon de ouderwetse manier. Lekker kopkluiven in de kroeg wanneer dat weer mag. Dan weet ik tenminste zeker dat Peter op zijn paard niet meteen om een foto van mijn poes vraagt.