Vurige bedtimestories XIII

Mijn spiegelbeeld krijgt rode wangen en ik kijk mezelf in m’n ogen aan. Diep bruin, een zwart randje en een pallet om in te verdrinken – al zeg ik het zelf -. Ik kijk dieper in m’n ogen en zak met mijn rechterhand verder naar beneden, met m’n linkerhand speel ik wat met m’n haar. Ik maak een kwastje van een plukje en kietel mezelf op m’n borst. Ik draai rondjes rond de tepel, het is een uitdaging om haar harder te maken. Stijver dan normaal. Het lukt. Ik glimlach voldaan en bijt op m’n lip. Mijn hartslag versnelt en ik krijg het verdomme warm van m’n eigen spiegelbeeld. Ik adem harder en zwaarder en hoor mezelf.
M’n blik dwaalt af naar beneden, daar waar mijn hand op mijn heup rust. Daar waar mijn hand stiekem verder wilt dan waar zij nu is. Verder naar beneden, verder op zoek naar mij. Naar ik, m’n eigen ik. De vingers kruipen één voor één langs m’n lies naar beneden. Ik kras wat in mijn huid en laat korte rode striemen achter. Ik probeer naar binnen te gaan, voorzichtig. Een voor een. Ik huiver. Kippenvel verspreidt zich over m’n hele lijf en heel even sta ik stil.
Ik kijk naar mezelf. Naar hoe m’n haar over m’n borsten ligt, hoe m’n tepels donkerroze kleuren en hoe mijn handen met mezelf bezig zijn. Ik haal diep adem en glijd naar binnen.