Maestro’s DJ Select | Episode 06: Poko Poko
DJ Poko Poko
Na twee jaar Rockacademie en een diploma op zak van de Herman Brood Academie, hangt Jelle Meeuwsen, DJ Poko Poko, zijn basgitaar letterlijk ‘even aan de muur’. De sing & songwriter in hem komt naar boven. Hij treedt op met eigen muziek en schrijft voor andere bandjes. Al snel lonkt het produceren. Van basgitarist naar welbekende DJ in de wijde omtrek. Hoe kom je zover?
Een DIY-aanpak is het antwoord. Met het geld dat hij verdient aan optredens, bouwt Jelle een eigen studio. Stukje bij beetje krijgt deze steeds meer vorm en begint hij met het produceren van (deep)house. Hij neemt zijn eigen podcast op en deelt deze met wat vrienden. Toen Tom de Meer, goede vriend en kunstenaar, artwork leverde voor Gin Fizz in Tilburg stond deze mix op. De eigenaar was impressed en nodigt Jelle uit om tijdens de opening te draaien. Dit blijkt, na twee keer oefenen, zijn vuurdoop en inmiddels mag hij zich resident DJ bij Gin Fizz noemen.
Zijn liefde voor vinyl wordt aangewakkerd en intussen bestaat zijn collectie voor 80% uit vinyl platen. Het is een verslaving, een obsessie. Waar hij in het begin vooral kiest voor deephouse, zijn het nu de funk, soul en disco platen die hij niet kan laten liggen. Hij struint het internet en verschillende platenzaken af. Altijd maar op zoek naar pareltjes. Stedentrips in het buitenland worden gekozen op het aantal toffe platenzaken per stad. Toch is er in de buurt ook genoeg keus voor de Bossche DJ. “De jongens van Maestro’s hebben goede oren en weten wat ik zoek als ik één plaat laat zien. En bij Antenne in Tilburg ga ik nooit met lege handen naar huis.”
Alles aan vinyl vindt hij prachtig; van zoeken tot kopen, luisteren, draaien en verkopen. “Vinyl is tastbaar, geen everlasting material. Het is fragiel en je moet er voorzichtig mee omgaan. Dat is soms lastig bij het draaien. Er is bier en het is druk. De speciale collectors items ben ik nu aan het rippen om te gebruiken tijdens het draaien.”
“Dat is een echt Poko Poko-nummertje. Een beetje vies, maar wel lekker.”
Inspiratie voor bepaalde genres komt met vlagen. Op de honderden deep house-platen die hij jarenlang spaarde, is hij nu uitgekeken. Soms verleiden compilaties hem tot de aanschaf van een bepaald origineel. Een voorbeeld daarvan is ‘Playboy en detresse’ van Style. “Dat is een echt Poko Poko-nummertje. Een beetje vies, maar wel lekker. Ik heb een zwak voor Franse, slicke boogie. Het is een vunzige taal waar ik niks van versta. Die Fransen hebben een eigen sound in de popmuziek. Heel dansbaar.” En dansbare plaatjes zijn fijn op een dansvloer, dus draait Jelle het liefst zo gevarieerd mogelijk. Bij Van Aken in Den Bosch wordt dit ook van hem verwacht. “Ik ben klaar met DJ’s die de hele avond hetzelfde draaien. Door variatie laat je zien dat je je platen kent, bijvoorbeeld door ze op het juiste moment te mixen. Dat is gewoon key.” Ook is hij ervan overtuigd dat je best van een acid-plaat naar bossa nova kunt switchen, mits je genoeg ballen hebt. “Een goede DJ herken je als je op een clubavond naar de wc bent geweest en het gevoel hebt dat je iets magisch hebt gemist. Dat je had gewild dat je nog even had gewacht met je wc-bezoek.”
“Ik heb een zwak voor Franse, slicke boogie. Het is een vunzige taal waar ik niks van versta.”
Volgens velen herken je DJ Poko Poko aan zijn eigen sound, maar zelf kan hij die niet duiden. Zijn voorkeur voor variatie is wel eens een valkuil. “Als boekers niet weten wat ze van je kunnen verwachten, word je niet altijd geboekt.” De noodzaak om zichzelf in een hokje te ‘douwen’ bevalt hem niet, maar het belang van branding kan hij niet ontkennen.
Voor de Mellowed-set van deze keer heeft Jelle gekozen voor een uur jazz. “Ik heb de focus eens niet gelegd op beatmatchen. Dit betekent niet dat iedere track eindigt als een trainwreck, maar elkaar sonisch juist ondersteunt.” Het mixen van verschillende BPM’s bevalt Jelle goed en zijn voorkeur voor variatie komt ook in deze set naar voren. Van electronic naar abstract en van spoken word naar psychedelic met jazzfunk, soul en disco. De tracks zijn geselecteerd voor de ideale luistersessie; eerlijk en open minded. “Perfect voor als je thuis lekker op de grond ligt.”
Hand-picked tracks
[lgc_column grid=”50″ tablet_grid=”50″ mobile_grid=”100″ last=”false”]STUFF – Skywalker
Album – STUFF
Label: Buteo Buteo, 2015
Set min: 6:08
“Aangezien dit (samen met een vioolinterlude uit 2002) de meest hedendaagse compositie van heel de podcast is, wil ik deze track sowieso even toelichten. Deze Belgische band combineert hiphop met jazz en electronic, telt alleen maar virtuozen en zijn live echt een van de beste acts die ik de afgelopen jaren heb gezien. Skywalker was de aanleiding dat ik na het concert als een gek naar de merchandise stand ben gesprint om deze LP te halen. Live barstte het los, op het album zijn ze voor een iets meer ‘gepolijste’ sfeer gegaan.”
[/lgc_column] [lgc_column grid=”50″ tablet_grid=”50″ mobile_grid=”100″ last=”true”]
Minako Yoshida – Shooting star of love
Album: Twilight Zone
Label: RCA, 1977
Set min: 14:20
“Mijn favoriete Japanse soulzangeres. Prachtige productie en een megagrote 20 koppige band. 45’s en 12 inches zijn erg zeldzaam. Ik heb de repress van de 12, waar je overigens ook zo’n 60/70 ballen voor neertelt, maar toch kies ik altijd voor deze albumversie. Ik spreek overigens geen woord Japans, maar dit is typisch zo’n track waarbij je gewoon wordt meegesleurd door de melodie en het arrangement.”
[/lgc_column] [lgc_column grid=”50″ tablet_grid=”50″ mobile_grid=”100″ last=”true”]
Patrice Rushen– Haw right now
Album: Prelusion
Label: Prestige, 1974
Set min: 43:27
“Het eerste album van deze toen nog super jonge, geniale pianiste die later (in de 80’s) een megahit scoorde met de track ‘Forget me nots’. ‘Haw right now’ is een gefreakte jazzfunk compositie die werkt in de woonkamer, in een rokerig café, maar ook in de club. Een mooie test om te kijken hoeveel de dansvloer aankan wat betreft wazigheid en hoeveelheid nootjes. Dan kun je het publiek daarna weer fijn trakteren op een discoplaat.”
[/lgc_column] [lgc_column grid=”50″ tablet_grid=”50″ mobile_grid=”100″ last=”true”]
Falcons – Perdido En El Universo
Album: Falcons
Label: Philips, 1978
Set min: 54:44
“De laatste track op het self-titled album en daarmee ook zeker de beste. Cosmische downtempo psychedelic rock/funk tune met een soort transmission to nowhere, veel bliepjes, synths, ambient guitars, groovende bassline, stuwende drum break en een groot koor aan vocalen. Het is haast niet te geloven dat dit 40 jaar oud is. Omdat het zo’n melancholische sfeer met zich meebrengt, is het altijd maar de vraag of ik hem nou in het begin of het einde van mijn set draai. In dit geval als laatste plaat.”
[/lgc_column] [lgc_column grid=”50″ tablet_grid=”50″ mobile_grid=”100″ last=”true”]