Op ontdekkingsreis met Ayahuasca

Grote kans dat dit vreemde woord je al eens ter ore gekomen is. En wanneer je besluit verder te gaan lezen over ayahuasca, weet dan dat dit geen wetenschappelijke uitleg gaat zijn over wat het nou precies is en waarom het werkt.

Je bent hier om mijn ervaringen met het goedje te lezen. Ervaring, een woord wat eigenlijk de lading totaal niet dekt. Het is een intense beleving, een niets ontzeggende confrontatie met jezelf. Met het mooie, maar ook het lelijke. Gewaarwording en ontdekkingsreis in een wereld waarvan je het bestaan niet eens wist. Het dekt de lading nog steeds niet, maar goed, hier zullen jullie het mee moeten doen.

De ceremonie

Ik heb 3 keer een groepsceremonie gedaan. Omdat het veel goedkoper is dan een privé-ceremonie. Want ik blijf immers een Nederlander. Daarbij krijg je weinig mee van je medereiziger. Maar daarover later meer. Nu eerste een ‘First person view’ van mijn eerste reis:

“Ik zit in een grote kring in een ruimte met een gemêleerd gezelschap. Zacht uitgedrukt. Geiten wollen sokken, onesies, housebroeken, Engelsen, Duitsers, Belgen, er zit van alles wat. We drinken het eerste deel van de Ayahuasca, de MAO-remmer. Hierna delen we onze intentie. Wat we hopen te bereiken met het drinken van de Ayahuasca. Want in haar oorsprong is Ayahuasca een geneesmiddel.

De intenties zijn voor iedereen persoonlijk en zeer divers. Het doorbreken van een depressie, de zin van het leven ontdekken, een verloren energie-connectie herstellen of simpelweg: nieuwsgierigheid. Drie keer raden in welke categorie ik zat. Inderdaad. Ja, de tweede keer ook. En de derde. Nou en.

‘Reizen’, zo noemen ze het drinken van de Ayahuasca en wat erop volgt. Klinkt toch chiquer dan ‘trippen’, ‘de pan uit flippen’, ‘hard gaan’, ‘wappie zijn’, ‘enkeltje getverderrie’ en zo kan ik nog wel even doorgaan. Je snapt vast wat ik bedoel.

Na het delen van de intenties krijg ik het tweede deel van de Ayahuasca, eveneens een ‘shotje’ gore bittere rommel. Maar echt. Soort rioolput koffiedrab uit de jungle, wat een ellende. Al kokhalzend ga ik snel op mijn bedje liggen, dekentje er overheen en wachten. Wachten tot ik wat ga voelen, wat natuurlijk super lang duurt. Nog langer dan een magnetron-minuut. We liggen in een grote kring van matrassen, in iedere hoek een begeleider en een ‘Shaman’ als onze spiritueel begeleider en gids in te de komen moeilijke tijden.”

De reiniging

Van oudsher is Ayahuasca dus een medicijn. En geneesmiddel, wat je geneest door je te reinigen van de slechte energie in je lijf. En die energie ‘mot d’r uut’, om het maar plat te stellen. Dat kun je heel letterlijk nemen, want het gaat meestal op een (combinatie van) de volgende manieren:

• Gapen
• Huilen
• Rekken/strekken van je lijf
• Warm/koud krijgen
• Kotsen

Kotsen inderdaad. Mocht je over Ayahuasca hebben gehoord, dan is de kans ook vrij groot dat je daarbij de huilebal-jank verhalen hebt gehoord. Over mensen die zichzelf en elkaar onder kotsen, met poep gooien, wartaal uitkramen en hem zo-mooi-gezegd ‘zwaar uit de pan flippen’. Ja, je wordt gereinigd van je slechte energie door (een combi van) bovenstaande manieren. Maar het is oké, echt. Mocht je het je afvragen; nee, ik heb in geen van mijn reizen hoeven overgeven. Nee, poepen ook niet. Wartaal? Jazeker. Huilen en gapen? Absoluut.

“Warm en knus lig ik al ruim een half uur op mijn matras, te wachten op het punt wanneer ik iets ga voelen. Ondertussen hoor ik dat de ‘reiniging’ bij sommige mensen is gestart. Ze blaffen het plastic Action-emmertje naast hun matras helemaal vol. Het klinkt zo lekker hol en er lijkt alsof er een echo-equalizer overheen is gezet. Of begin ik nu te trippen? Mijn maag rommelt wat en ik hoop dat ik mijn hoofd niet verdwijnt in een plastic emmer.”

De effecten

De energie van de Ayahuasca kan zich op verschillende manieren manifesteren in je lijf. De meest voorkomende, die je vaak in combinatie ervaart:

• Visuals; Soort van levensechte dromen.
• Gevoel; Bijvoorbeeld je eigen lichaam, bloed, ingewanden of een energiestroom die door je lijf gaat.
• Emotie; Ze kunnen allemaal langskomen, maar dan in haar meest intense vorm. Pure euforie, maar ook het gevoel alsof je hart ècht breekt.

“Dan beginnen de binnenkanten van mijn oogleden langzaam te veranderen in caleidoscopen. In alle neon-kleuren van de regenboog, beginnen vormen in elkaar over te vloeien. De trein is vertrokken. Het landingsstel van het vliegtuig klapt in en we stijgen op. Het gas gaat erop, nondeju. Rustig blijven.”

Mijn eerste reis

“De zaal is donker en wordt slechts verlicht door kaarsen. Op de achtergrond is muziek hoorbaar, die sterk bepaalt hoe mijn reis verloopt. Ik ben niet buiten bewustzijn, maar het bewegen van mij lijf gaat lastig. Ik heb mijn ogen dicht, maar ik zie van alles. Net zoals iedereen, heb ook ik mijn zogenaamde rugzak. Gevuld met allerlei hatelijke kut lessen van het leven en ik ben bang dat deze rugzak niet gesloten zal blijven tijdens mijn reis.
Het tegenovergestelde is waar; kennelijk hebben de dingen die me in het verleden overkomen zijn, een plaatsje gekregen. Ik heb ze verwerkt. Althans, de dingen waarvoor ik bang was dat ik ze weer op mijn bord zou krijgen. Maar Ayahuasca geeft je wat je nodig hebt, en nooit meer dan je aan kunt. Zo krijg ook ik wat ik nodig heb. En dat was niet niks…”

Iedere reis is uniek en ooit hetzelfde. Het heeft alles te maken met de persoon, zijn/haar verleden, hoe hij/zij op dat moment in het leven staat en naartoe wilt. Zo heeft het geen zin om specifiek op de inhoud van mijn visuals in te gaan, want alleen voor mij hebben ze betekenis. En uit respect voor de mensen die me kennen en hun rol hebben gehad in deze reizen.

Zonder pardon kijk ik in de  spiegel die Ayahuasca me laat zien. En ik was niet meer de mooiste van het land, kan ik je vertellen. Recht voor z’n raap, krijg ik inzicht in wat mijn aandeel is geweest in datgene wat me overkomen is. Inzicht in de waarheid, zonder oordeel. Vaak gelooft ons brein toch het makkelijke pad, bijvoorbeeld het verplaatsen van de schuld naar de ander. Onszelf voor de gek houden, geen verantwoordelijkheid nemen voor je eigen daden. Want ja, veel makkelijker, toch?

Daar waar mijn vrienden me mee nemen op de meest bizarre avonturen, voor de euforische hoofdstukken van mijn reis. Namen de demonen uit mijn verleden ook hun tijd, waarna een soort exorcisme plaats vond om hen uiteindelijk te verdrijven uit mijn lijf. Want zoals ik al eerder zei, Ayahuasca is een reiniging, van slechte energie uit je lijf. Je komt altijd, ALTIJD, beter uit je reis dan dat je er in gaat.

Samen op een raket de ruimte in, mijn hart wat ik voél breken, demonen die me dwingen om te stoppen met roken, een snoeihard inzicht in mijn aandeel van het falen van mijn relatie en zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn eerste reis was een hele visuele, snoeiharde, plank-voor-mijn-kop-verwijderende achtbaan van emoties die me raakte tot in de kern van mijn ziel.

En daar waar ik normaal een brein heb van gatenkaas, kan ik me deze reis nog herinneren tot op de dag van vandaag. Mijn eerste reis heeft ongeveer 8 uur geduurd, waarop ik op de helft van mijn reis nog een keer Ayahuasca heb bijgepakt. Inkakken is bijpakken, wat een vervelende kut uitspraak, I know. Het word je in ieder geval halverwege je reis aangeboden door de Shaman en je voelt vanzelf of je dit wilt/kunt. Ik zou het in ieder geval aanraden, omdat je dan nog dieper gaat.

Mijn tweede reis

Ik ben inmiddels wat meer vertrouwd met de hele ‘ceremonie’ en ondanks de intensiteit van mijn eerste reis, begin ik veel minder angstig. Omdat ik het vertrouwen had gekregen dat ik er sowieso beter uit zou komen.

 “Ik wacht op allerlei visuele effecten, maar het is een soort van energie die me als eerste attent maakt op het feit dat mijn reis is begonnen. Als een soort slang beweegt de energie door mijn hele lijf, ik voèl hoe ze alle slechte energie op vreet. Langzaam maar zeker komt de energie naar boven toe, richting mijn hoofd. Mijn bange hart en rusteloze ziel worden gepasseerd en mogen beide door naar ‘start’. Hallo monopoly. Maar dan besef ik me dat de energie natuurlijk een uitweg zoekt en ik heb nog steeds niet perse zin om te gaan kotsen. Ik voel hoe ik een brok in mijn keel krijg en de energie zich opstapelt. Ik open mijn mond en zie hoe een grote zwarte rookwolk mijn mond verlaat. What the fuck. Ik lijk die grote donkere man wel, in die film ‘The Green Mile’. Maar geen kots dus, akkoord.”

In de uren die volgen krijg ik het afwisselend warm en koud, wat met geen extra deken erbij of eraf te bestrijden was. Het komt van binnenuit. Er komen ook meer visuals bij, waarbij ik een groot deel  van mijn reis me enorm verbonden voel met mijn sterrenbeeld; Stier.

“Mijn hoorns lijken wel van staal en zijn vlijmscherp. Ik zie hoe mijn adem al briesend mijn neus verlaat als kleine wolken. Ogen vuurrood, gefocussed op het dreigende gevaar wat van alle kanten lijkt te komen. Een smerig bloedbad, ongekende veldslag maar ik verroer geen meter. Opeens vraag ik mezelf af waarom ik eigenlijk maar blijf vechten? Voor wat? Voor wie? Op dat moment kijk ik naar beneden. Daar, onder mijn borstkas en tussen mijn poten, ligt een onschuldig kind.”

“Het gevaar lijkt onophoudelijk en ik blijf maar vechten, blijf maar doorgaan. Opeens verschijnt ‘zij’ naast me, een vriendelijk gezicht. Ik draai mijn kop weer richting het gevaar, waarna ik een scherpe pijn voel in mijn borstkas. Als een mes door boter, doorboort een zwaard mijn hart voordat ik erop kan reageren. Ik kijk ‘haar’ vol ongeloof aan, waarop ze zegt: “het is goed zo, je gevecht is over…” Ik zak door mijn hoeven en verlaat het leven. Alleen maar om uit het karkas van die stier, te herrijzen als de man die ik vandaag de dag zie in de spiegel.”

Ja, zo onwijs bizar kunnen de visuals zijn. En zo onduidelijk kan ook een boodschap in eerste instantie zijn, want het vinden van een verklaring hiervoor was op zichzelf een hele opgave.

Mijn derde reis

Waarom precies weet ik niet, maar ik ben dus nog een derde keer op reis geweest. En man, wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. In tegenstelling tot mijn eerste twee reizen, die erg intens en op momenten zeer pijnlijk waren, was deze haast educatief en vooral vol met warmte en liefde.

Het eerste wat me opviel, was dat ik de ervaringen uit mijn eerdere reizen mee had genomen en verder kon verdiepen/ontdekken. Het is dus niet zo dat je iedere reis weer opnieuw moet beginnen. Je gaat verder op het punt waar je gebleven was. Wat op zich wel chill is, want het is niet bepaald gratis ofzo.

“Ik kijk naar beneden en zie hoe mijn lijf hangt aan stalen kettingen, vastgeketend aan een muur. Ik herinner me mijn eerste reis, waarin ik ook zo hing, overgelaten aan de genade van iets wat het ‘vuur’ in mij wilde doven. Ik zegt tegen mezelf: “wacht eens ff, dit stukje hebben we al gehad joh. Die les heb ik al geleerd”, waarna er een andere, vrouwelijke, energie voor me verschijnt. Met mijn hoofd probeer ik te bevatten wat er nu eigenlijk allemaal gebeurt, maar wanneer ik weer naar beneden kijk heeft dat denken geen zin meer. Ik zie hoe mijn energie uit mijn lichaam, reikt naar het hare. Ik zie hoe de energieën elkaar omhelzen en elkaar allang hebben geaccepteerd. Een typisch voorbeeld hoe we soms dingen kapot willen beredeneren, terwijl ons hart het antwoord allang weet.”

Daarbij kon ik ook beter communiceren met de energie. I know, klinkt erg zweverig en vaag. En dat is het ook. Soms is de begeleidende muziek erg intens, wat op haar beurt ook de reis erg beïnvloedt. Dit is goed, voor de zuivering, want ook die zal intensiveren. Maar wanneer je net uit een zwaar/heftig/intens deel van je reis komt, lig je niet bepaald te wachten op een dergelijke intensivering. Ik zei simpelweg tegen mezelf (lees: de energie): “mag het even iets minder, ik ga erg slecht”, om het maar even tof te verwoorden. Natuurlijk werkt dit niet altijd, want de zwaarste lessen zijn het meest waardevol. Maar tot mijn verbazing draaide het zware deel direct om in iets euforisch, wat op dat moment erg welkom was.

Vrijwel de gehele reis was voor mij dit keer vol liefde en warmte. Toen ik ‘wakker’ werd, had ik spierpijn van het glimlachen. Waarvan ik überhaupt niet eens wist dat dit mogelijk was. Zo’n chagrijnige klootzak ben ik doorgaans inderdaad. Maar vanaf nu voelde ik me wel een erg geliefde klootzak.

Zoals je hebt kunnen lezen; drie totaal verschillende reizen. Ondanks dat ik steeds geen specifieke intentie had, kreeg ik keer op keer precies dat wat ik nodig had. Al was ik me in sommige (lees: de meeste) gevallen me daar van tevoren niet eens van bewust.

Nee, dit is geen lap promotie tekst om eens lekker twee smerige shotjes Zuid-Amerikaanse cactus-rommel achterover te tikken. Maar mocht je ooit deze stap willen zetten, er nieuwsgierig naar zijn en er meer over willen lezen dan al die saaie studies: graag gedaan.

Je voelt vanzelf wanneer je er aan toe bent.