Alles wat ik me van SWF 2018 kan herinneren
Afgelopen zaterdag waren we op SWF 2018 bij het prachtige Blijburg aan Zee. Hoewel het weer wat tegen leek te vallen, gooide deze jongen toch zijn zonnebril op. Deels om mijn kater van de vrijdag te verbergen, deels om de zon te dwingen toch te gaan schijnen die dag. En man, man, man, dat deed ‘ie. Met een line-up die zijn weerga niet kende, een heerlijke locatie, de zon die zich geregeld liet zien én een leger aan mooie peeps, gaat STRAF_WERK Festival de boeken in als één van de dikste feestjes deze zomer. Ohja, en dit is trouwens wat ik me er van kan herinneren.
Top geregeld
Wanneer je voor je werk festivals langs kunt gaan mag je natuurlijk niet klagen, maar je ziet wel snel wanneer iets tot in de puntjes is geregeld. En dat was bij SWF 2018 sowieso het geval. Pendelbussen reden je vanaf Amsterdam Centraal voor een prikkie van en naar het festival, genoeg barren met voldoende personeel, nauwelijks rijen om je muntjes te scoren én heerlijke eten bij het foodcourt. Of tenminste, het eten zag er lekker uit;) Het enige wat ik mistte was een punt om mijn telefoon op te laden, maar dat was alleen omdat ik met m’n zatte gezicht de avond ervoor het stopcontact niet kon vinden. Daarover zo meer:)
De mensen
Toen we rond 16:00 het terrein op kwamen zag ik het meteen. Deze vrolijke mensenmassa wilde maar één ding: een heerlijke feestje bouwen. Hoewel er ook een hoog ‘kijk-mij-eens-flaneren’ gehalte aanwezig was, was er op deze editie een mix van alles te vinden. Neem bijvoorbeeld de Amerikaan die na nog geen vijf minuten naast ons kwam lopen en begon over het feit dat hij maar twee uur geslapen had en zijn vrienden kwijt was, maar het hem eigenlijk geen flikker boeide. De guy die op een cruise werkt en die voor het eerst in tien jaar weer naar een feestje ging. Ik herinner me dat hij lichtelijk ontevreden was over zijn haartransplantatie die hij op zijn achttiende uit had laten voeren, en dat ik zei dat hij gewoon een kale kop moest rocken. Vooral omdat zijn schedel zo mooi rond was. Ik bedoel, je maakt het mee.
En dan vergeet ik bijna nog de onwijs lieve dames van de merchandise winkel, dat eigenlijk een winkel was die er normaal gesproken ook zat, maar met het festival gewoon open mocht blijven om hun zelfgemaakte badpakken te verkopen. Hier kon ik eindelijk mijn telefoon opladen en voordat ik het wist was ik anderhalf uur binnen en werd ik voorzien van wodka jus, die ik vervolgens per ongeluk over haar kassa deponeerde omdat ik net een Kim Kardashian bril aan het verkopen was een guy die zwetend binnenkwam en riep dat hij NU een zonnebril nodig had. Klantvriendelijk dat ik ben, doe ik dat natuurlijk ook.
Foto’s: Kirsten van Santen, Tim Buiting & NOOIJ
Line-up
Oke, dit is iets waar ik niet over uitgepraat raak. SWF 2018 had een line-up om je vingers bij af te likken met als absoluut hoogtepunt Solomun, die de Big Three-stage afsloot met één van de ziekste sets die ik in tijden gehoord heb. Inclusief licht- en rookshow die zo next-level was dat de bezoekers het licht en de rook probeerde te grijpen met hun handen. Erg opmerkelijk. Ik deed er dus vanzelfsprekend gewoon aan mee. Maar ook overdag was het keuzestress to the max. Voor het eerst in tijden ben ik bij elk van de vijf stages helemaal uit mijn plaat gegaan omdat er op dat moment een enorme legende achter de knoppen stond. En dan heb ik zelf nog de nodige helden gemist, omdat jezelf in tweeën splitsen helaas nog steeds onmogelijk is. Ik noem een Alan Fitzpatrick, KiNK presents Kirilik(LIVE), Prunk & Chris Stussy, Kölsch, Joris Voorn, De Sluwe Vos, Maceo Plex en natuurlijk Koning Solomun zelf. Fuck wat was dit dik. Voor degen die er niet waren, er is volgende jaar gewoon weer een 2019-editie. Hieronder de recap van SWF 2018:
https://www.facebook.com/strafwerk/videos/503219706806920/