Waarom de prestatiegeneratie waarin wij leven helemaal kut is

Niet lopen, maar rennen. Niet leren, maar blokken. Niet saai zijn, maar wel je zaakjes op orde houden. 8 á 9 uur per dag in een slecht geïsoleerde ruimte. Thuis meteen door kunnen aan projecten, tentamens, huiswerk of werk. Niet lame zijn voor je vrienden dus nog wel een aantal keer in de week een drankje doen. De druk opvoeren in een of andere kut studentenvereniging, om het imago van sociale vlinder maar te behouden. Maar niet vergeten te sporten want die vetpens kan natuurlijk niet. En wel gewoon mee een biertje of tien doen, anders ben je ongezellig. Behalve als je een vrouw bent, dan ga je stinken uit je doos.

Ben jij geboren tussen 1986 en 2000? Dan maakt dat je officieel lid van de prestatiegeneratie. En dat is dikke vette pech voor jou, want die is gewoon helemaal kut.

De prestatiegeneratie

All work, no play

Met de paplepel kregen we het ingegoten: goed je best doen op school. En niet te veel spelen na school, maar meteen door aan je huiswerk. We moesten natuurlijk wel minimaal naar de HAVO. Nou ja, we hoefden niet per sé dokter te worden. Tandarts of ingenieur was ook wel goed. Zolang we het maar precies wist als we 15 waren en gedwongen werden om alvast een richting te kiezen op de middelbare school. Om dan vervolgens op onze 18^e onze vleugels uit mogen slaan: kies maar gewoon even wat je de rest van je leven wil doen.

Op school werd het ons duidelijk gemaakt: denk om je imago. Anders is goed, maar te anders betekent dat je eruit ligt. Te normaal, dan ben je saai. Leer jezelf onderscheiden, maar blijf wel binnen de lijntjes. En wel dragen wat anderen aanhebben, maar niet na apen hoor. Wel jezelf zijn. Zo lang je maar niet té veel jezelf bent.

We brengen gemiddeld tegenwoordig zo’n tien jaar door in de schoolbanken: na je middelbare schooltijd meteen gaan werken kan niet meer. Na de basisschool ingedeeld op je IQ, na de middelbare school ingedeeld op je tijdelijke interesses (of een of andere kutloting) en na je studie is het hatseflats: studieschuld van 40k en geen idee wat je moet doen met je leven.

Wel sociaal blijven hè

Maar het is niet alleen je studie: je moet ook vriendschappen maken en onderhouden. Je moet leuk zijn, op de juiste feestjes staan met de juiste merkjes aan. Beetje orginele kleding, maar kleed je wel naar je ‘soort’. Wél met de juiste mensen, en met de juiste dansjes. Je wil er niet bij staan als een josti-band. Op stap vooral ook niet jezelf té veel laten gaan, dan komen er verhalen. Met z’n alle een schijfje in onze mik, super leuk. ‘Wow, sjezus wat ga je hard. Zie je niet hoe je er bijloopt?’. Wel meedoen maar niet te veel hoor, we willen niet voor schut staan.

Voel je jezelf een keer kut? Wel gewoon altijd zeggen dat je happy bent: niemand houdt van een depri Debby. Maar doe niet te blij hoor, niet fake zijn. Altijd blijven lachen, zo lang het maar niet te breed is. Krijg je weer een rotkop van.

Vanaf je 20^e komen overigens ook de vragen. ‘En, hoe is het in de liefde?’ en ‘O jezus, nog steeds vrijgezel?’ – Geen relatie? Dan moet je wel een beetje een interessant liefdesleven erop nahouden. Behoorlijk sad als je niet neukt, Pandapunt-Peter. Maar een eeuwige status als ‘het matras’ van je vriendengroep als je het wél doet. Tenzij je gewoon netjes aan de rela bent. Maar dan ben je eigenlijk ook wel weer een saaie kut. Niemand houdt van een zoetsappige eikel. Maar ook geen single-life, je wil niet voor de rest van je leven alleen blijven natuurlijk. Kluizenaar.

#Wokeuplikethis

Naast school, stappen, vrienden, een goed seksleven onderhouden, de zoektocht naar een beetje liefde en het uithangen van de gezelligheid zelve, moeten we natuurlijk ook denken aan onze status. Dit houdt in: drie dagen in de week sporten zodat we enigszins aantrekkelijk blijven (want als kerel wil je er niet bijlopen met spaghettiarmen, en als chick moet je wél die goede peach–booty hebben). Natuurlijk heb je ook een instagram account met MINIMAAL zo’n 80 likes op de gemiddelde foto om niet over te komen als een nobody.

Vergeet niet om zo nu en dan een story plaatsen om te laten zien hoe tof je leven is. Naar een concert gaan we tegenwoordig niet meer om de artiesten te zien hoor: die shit is gewoon toffe content voor je social media. Die telefoon is overigens het belangrijkste van alles, want het kan NIET dat je langer dan een half uur erover doet om te reageren. Je moet altijd online zijn, altijd op de hoogte van de wereld om je heen. Don’t be invisible. Maar ook weer niet te veel selfies plaatsen hoor, dan vinden mensen je weer oppervlakkig. En sjezus wat zit jij veel op dat ding, heb je geen leven of zo?

Ja, behoorlijk chille generatie hebben we gecreëerd met zijn allen. Er lijkt tegenwoordig geen ‘goed’ meer te zijn: in alles wat we doen streven we altijd naar beter. Altijd om ons heen kijken wat andere doen, braaf in hun voetstapjes volgen. We willen onszelf leuk vinden, maar bovenal leuk gevonden worden door anderen. Nooit alleen willen zijn, maar bezwijken onder de druk van samen. Wij vs. zij.  Gekneed en gesmeed tot een bepaald gezichtloos ideaalbeeld. Niet meer bezig met wat we nu zijn, maar met wat we willen en misschien zouden kunnen worden. Altijd maar strevend naar perfectie, wetend dat perfectie niet meer bestaat in deze generatie van altijd maar willen overtreffen. Maar hé, vooral kritiek blijven geven op andere hoor. Wel je mening laten horen.